Το πολυπόθητο ταξιδάκι που σχεδιάζαμε με το Στέργιο από πέρυσι στα τέλη του Αυγούστου πήρε σάρκα και οστά και οι ρόδες αρχίσανε να κυλάνε στο δρόμο την Κυριακή 27 Οκτώβρη όπως ήταν και αναμενόμενο.Ο Θωμάς Ρ. ,ο Σώτος Σιάτρας και ο Χρίστος Καρατζούλης ήρθανε να μας αποχαιρετίσουνε στην Ηγουμενίτσα και πολύ το χαρήκαμε μιας που καλύτερο κατευόδιο δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε.
Μπήκαμε λοιπόν στο καράβι και απλά περιμέναμε χωρίς να υπάρχουν πολλά να
κάνουμε.
Φτάνοντας λοιπόν στην Ancona ο Στέργιος είχε φορτώσει χάρτες,διαδρομές στο gps,για να κατευθυνθούμε στο σπίτι του Niccola το οποίο ήταν 30 χλμ απ΄το λιμάνι.Απλά βάλαμε στον αυτόματο πιλότο τα μηχανάκια και φτάσαμε μετά και από μια στάση για να εξοπλιστούμε με τα φαγώσιμα όπου ψωνίσαμε και του βοδιού το
κέρατο.Σαν να πηγαίναμε στην Αφρική ένα πράμα,εντάξει θα πάμε αλλά την άλλη βδομάδα.
Τα μοτέρια δεν θα πω κάτι ιδιαίτερο μιας και τα χλμ που γραφτήκανε ήτανε ούτε 300 για μένα και λίγα περισσότερα,κατά 80 δλδ για το Στέργιο.Όμως εξεπλάγην όταν διαπιστώσαμε ότι η δικιά μου έκαψε κατι τις πιο κάτω απ΄τα 3lt/100km και του Στέργιου ούτε άγγιξε τα 4lt/100km.
Φτάνοντας σε μια πλατεία ιδιαίτερου φυσικού κάλους,ξαφνικά ο Στέργιος σταμάτησε.-Τι έγινε ρε;Του λέω.Καμμιά φωτό θες να βγάλουμε;-Όχι,εδώ είναι το σπίτι του τύπου.Κατέβηκε μας υποδέχτηκε και αφού μας βοήθησε να ξεφορτώσουμε,μας υπέδειξε το πάρκιγκ που θ΄αφήναμε τα μηχανάκια .Όλα εξαιρετικά λοιπόν και η αίσθηση ήταν σαν να μας φιλοξένησε ένας ξάδερφος μας απ΄το χωριό.Τελικά είναι να απορείς πως μπορείς να ωφεληθείς απ΄τις υπηρεσίες που παρέχει το internet.
Μας μαγείρεψε απίστευτα ζυμαρικά μαζί με χοιρινό για κυρίως πιάτο(!!!!) και αφού "δικτυωθήκαμε" την πέσαμε για ύπνο.
Ξημερώνοντας,ο Νικολά έπρεπε να μας αφήσει για να βοηθήσει στις αγροτικές δουλειές τους γονείς του.Μιας που δε μπορούσε να μας "αφήσει" μονάχους με το σπίτι και χωρίς να μας δίνει τα κλειδιά,μην έχουμε και απαιτήσεις λες και πληρώνουμε,μπορούσε όμως να μας παραπέμψει στη σοφίτα του σπιτιού του η οποία του κίνηση μας έστειλε για γρούβες.Μάσαγε να μας αφήσει σπίτι
αλλά όχι στη σοφίτα.
Δεν μπορούμε να λέμε και πολλά,μην είμαστε και αχάριστοι.Περνώντας κάποιες ώρες στο διαδίκτυο ο Στέργιος,εγώ πήρα την απόφαση να βγώ για ένα τρεξιματάκι,να γνωρίσω και την πόλη.Απίστευτο μέρος με πολύ ωραία νοοτροπία όσον αφορά τους δρομείς και τους ποδηλάτες χωρίς να υπολογίζεις τίποτα,σαν να τρέχεις στον Μαραθώνιο για ρεκόρ ένα πράγμα.
Επιστρέφοντας και μετά τις σπιτικές πίτες των μανάδων μας που καταβροχθίσαμε βγήκαμε για μια βολτούλα στην πόλη.Απολαύστε,μαζί με μας,τις πρώτες εικόνες της πόλης που δεν της το ΄χαμε.
κάνουμε.
Φτάνοντας λοιπόν στην Ancona ο Στέργιος είχε φορτώσει χάρτες,διαδρομές στο gps,για να κατευθυνθούμε στο σπίτι του Niccola το οποίο ήταν 30 χλμ απ΄το λιμάνι.Απλά βάλαμε στον αυτόματο πιλότο τα μηχανάκια και φτάσαμε μετά και από μια στάση για να εξοπλιστούμε με τα φαγώσιμα όπου ψωνίσαμε και του βοδιού το
Τα μοτέρια δεν θα πω κάτι ιδιαίτερο μιας και τα χλμ που γραφτήκανε ήτανε ούτε 300 για μένα και λίγα περισσότερα,κατά 80 δλδ για το Στέργιο.Όμως εξεπλάγην όταν διαπιστώσαμε ότι η δικιά μου έκαψε κατι τις πιο κάτω απ΄τα 3lt/100km και του Στέργιου ούτε άγγιξε τα 4lt/100km.
Φτάνοντας σε μια πλατεία ιδιαίτερου φυσικού κάλους,ξαφνικά ο Στέργιος σταμάτησε.-Τι έγινε ρε;Του λέω.Καμμιά φωτό θες να βγάλουμε;-Όχι,εδώ είναι το σπίτι του τύπου.Κατέβηκε μας υποδέχτηκε και αφού μας βοήθησε να ξεφορτώσουμε,μας υπέδειξε το πάρκιγκ που θ΄αφήναμε τα μηχανάκια .Όλα εξαιρετικά λοιπόν και η αίσθηση ήταν σαν να μας φιλοξένησε ένας ξάδερφος μας απ΄το χωριό.Τελικά είναι να απορείς πως μπορείς να ωφεληθείς απ΄τις υπηρεσίες που παρέχει το internet.
Μας μαγείρεψε απίστευτα ζυμαρικά μαζί με χοιρινό για κυρίως πιάτο(!!!!) και αφού "δικτυωθήκαμε" την πέσαμε για ύπνο.
Ξημερώνοντας,ο Νικολά έπρεπε να μας αφήσει για να βοηθήσει στις αγροτικές δουλειές τους γονείς του.Μιας που δε μπορούσε να μας "αφήσει" μονάχους με το σπίτι και χωρίς να μας δίνει τα κλειδιά,μην έχουμε και απαιτήσεις λες και πληρώνουμε,μπορούσε όμως να μας παραπέμψει στη σοφίτα του σπιτιού του η οποία του κίνηση μας έστειλε για γρούβες.Μάσαγε να μας αφήσει σπίτι
αλλά όχι στη σοφίτα.
Δεν μπορούμε να λέμε και πολλά,μην είμαστε και αχάριστοι.Περνώντας κάποιες ώρες στο διαδίκτυο ο Στέργιος,εγώ πήρα την απόφαση να βγώ για ένα τρεξιματάκι,να γνωρίσω και την πόλη.Απίστευτο μέρος με πολύ ωραία νοοτροπία όσον αφορά τους δρομείς και τους ποδηλάτες χωρίς να υπολογίζεις τίποτα,σαν να τρέχεις στον Μαραθώνιο για ρεκόρ ένα πράγμα.
Επιστρέφοντας και μετά τις σπιτικές πίτες των μανάδων μας που καταβροχθίσαμε βγήκαμε για μια βολτούλα στην πόλη.Απολαύστε,μαζί με μας,τις πρώτες εικόνες της πόλης που δεν της το ΄χαμε.
Δείτε επίσης τα κορυφαία βιντεάκια του Στέργιου στο worldvespa
Να σας τύχη τέτοια κωλοφαρδία με τον Ιταλό οικοδεσπότη ρε παίδες?? Αυτά έχει το couchsurfing και μάλλον πρέπει να είστε από τους πάάάάάρα πολυ τυχερούς να πέσετε σε τέτοια περίπτωση! Πάντα τέτοια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι οτι όντως εμάς μας έκατσε καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτουνού όμως δεν του κατσε η ίδια τύχη με ΄μας :p