First time for Greek vespisti in Africa

Παρασκευή σήμερα,8 Νοεμβρίου 2013.Κοντά δυο βδομάδες ταξιδιού,μεθαύριο τις κλείνουμε βασικά συμπίπτωντας με τον 31 Κλασσικό Μαραθώνιο Αθηνών.Υπό άλλες συνθήκες και εννοώ σε όλα τα παρελθόντα ταξίδια μου,ετοιμαζόμουν ή ήδη είχα γυρίσει πίσω,ενώ αυτή τη φορά δεν έχω ήδη ξεκινήσει.

Μετά την εκπληκτική φιλοξενία του Νίκολα,μας περίμενε μια άλλη couchsurfer η Ellisabetta στην Cole di Val d' Elsa λίγα μόλις χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Siena.

Υποδέχοντάς μας και αφήνωντας τις καλύτερες εντυπώσεις περί Ιταλικής φιλοξενίας,η επόμενη μέρα είχε οδήγηση και συγκεκριμένα εως το Λιβόρνο απ όπου και αποπλεύσαμε για Αφρικανικό έδαφος.Σύμφωνα με το Στέργιο δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο να φτάσει κανείς στο Μαρόκο με το όχημά του ή με τη βεσπα του,μιας και το μόνο που χρειάζεται είναι,Ηγουμενίτσα-Ανκόνα με το καράβι,Ανκόνα-Λιβόρνο οδηγώντας,ξανά καράβι Λιβόρνο-Μαρόκο και έχεις ήδη φτάσει.Τώρα το τι θα κάνει κάποιος μέσα σ ένα καράβι 60 ώρες άλλο αυτό.

Την Τρίτη φτάσαμε στο λιμάνι της Ταγγέρης,κάπως...Φοβισμένοι,χαρούμενοι,εκστασιασμένοι μιας και μέχρι τώρα είμαστε οι πρώτοι Έλληνες βεσπάκηδες και τουλάχιστον δεν είχαμε να πάρουμε από κανέναν πληροφορίες για το πως κινούνται τα μικρά ροδάκια μας σε αυτά τα εδάφη.Αφού αποκλείσαμε το ενδεχόμενο να μείνουμε στην Ταγγέρη,η άποψή μας άλλαξε 50 φορές μέσα στο καράβι δείχνωντας πόσο καλά οργανώσαμε αυτό το ταξίδι,ξεκινήσαμε για Chefchaouen(Σεσουέν) στα όρη Ριφ.Ένα πολυτισμικό σοκ το πάθαμε οδηγώντας γιατί τα πράγματα δίπλα στο δρόμο ήτανε σαν ένα σκουπιδαριό και αναρρωτηθήκαμε,Ω ρε που πάμε;Στην πρώτη μας στάση για φαγητό του δρόμου,σε μια "χασαποταβέρνα" κατά τα δικά μας δεδομένα,μόλις επιλέξαμε τα παιδάκια που θα τρώγαμε η όλη κατάσταση άρχισε να μας γίνεται οικεία,μόλις μας  φέρανε και την παλιά "κουραμάνα" κατά τα δικά μας ξανά πρότυπα,για ψωμί.

Απ τις πρώτες μας φωτογραφίες που μας άρεσαν και την παραθέτουμε σε έδαφος Αφρικανικό.

Στο δρόμο για το Σεουέν πηγαίναμε πολύ κρατημένα,μόνο μια φορά "πιάσαμε" τα ογδώντα χλμ.,η συνήθης ταχύτητα ήταν 40 με 50 χλμ πράγμα πρωτόγνωρο και για τους δυο μας,μιας που ταξιδεύαμε τουλάχιστον εκατόν δέκα με εκατόν είκοσι χιλιόμετρα στα προηγούμενα ταξίδια μας.

Φτάνοντας στην πόλη,βρήκαμε το μοναδικό camping!!! της περιοχής,το Azilan για το οποίο είχαμε διαβάσει από το ευαγγέλιο των the pin project,ναι τα παιδιά που είναι ακόμα Αφρική ενάμισυ χρόνο
τώρα με τον Ζήκο τους,ένα Suzuki Vitara.Το κάμπινκ τίμιο το θεωρούμε μιας που μας παρέχει με δέκα ευρώ την ημέρα και ιντερνετ.Εξτρά,με ένα ευρώ χρεώνει το ζεστό ντους.Βγήκαμε κάναμε τη βόλτα μας και αποφασίσαμε να μείνουμε για τέσσερις βραδιές.Τόσο πολύ μας έκανε εντύπωση.Μια πόλη που ζει απ΄τις χασισοφυτείες και μας πλαγιάζουν όλοι για να μας τροφοδοτήσουν.Το καλό είναι ότι όλοι τους μιλάνε Αγγλικά,άρα δεν τους ζητάμε χασίς αλλά πληροφορίες.Μέχρι τώρα δεν μας έτυχε κάτι και δεν είναι φορτικοί,επίσης ξέρουν τι θα πει τουρισμός και είναι σαν τους Τούρκους.Πρόθυμοι,ευγενικοί μπας και σου πάρουν κάνα φράγκο.Πολύ φτηνή πόλη και παρέχει αρκετά πράγματα αλλά όχι σε υπερ-σουπερμαρκετ,μόνον σε μικρά μαγαζάκια που τα βρίσκεις οπουδήποτε.Επίσης δίπλα απ΄το camping βρήκα μέχρι παρκάκι για να ρίχνω το καθημερινό μου τρέξιμο,για να μη ξεχνιόμαστε.Τελικά αγαπήσαμε Μαρόκο,αν και είμαστε μόνο τέσσερις μέρες.