Από πέρυσι ήδη,μαζί με το Στέργιο είχαμε πει οτι θα ταξιδεύαμε με τα βεσπάκια μας,για αρχή στην Αφρική.Έναν προορισμό αναμενόμενο,όταν ήδη έχεις ταξιδέψει στην μισή ευρώπη.Πάντως και μόνο στο άκουσμα δημιουργούσε αμφιβολίες.Κύλησε ο καιρός,έφτασε η αρχική ημερομηνία και χρειάστηκε να αλλάξει για πρώτη φορά σε 27 Οκτώβρη.Ακόμη μεγαλύτερες αμφιβολίες!Ετοιμασίες γινόντουσαν οι οποίες έχουν να κάνουν οι σοβαρότερες με αιματολογικές εξετάσεις για έλεγχο αντισωμάτων υπατίτιδας Α και Β ώστε να προχωρήσουν τα εμβόλια:
-υπατίτιδα Α (3 δόσεις)
-μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα
-τυφοειδής πυρετού
-κίτρινου πυρετού
-λύσσας(3 δόσεις)
Ετοιμάστηκαν τα διεθνή διπλώματα ενός και τριών χρόνων,πήραμε το carnett de passage για τα μηχανάκια,φτάσαμε στις πολυπόθητες ημερομηνίες και φύγαμε.Συγγενείς και σόγια,λίγοι και καλοί φίλοι που μας πήγαν μέχρι Ηγουμενίτσα,όπου το βράδυ της Κυριακής 27 Οκτώβρη αποπλεύσαμε για Ancona.Σε 18 ώρες πατούσαμε πάλι στεριά και οδεύαμε στο σπίτι του πρώτου cowchsurfer που αποδέχτηκε το αίτημα του Στέργιου να μας φιλοξενήσει.27 χιλιόμετρα μόνον.Φιλικός ο οικοδεσπότης,του ζητήσαμε έξτρα μέρες,μας υπέγραψε το αίτημα και μείναμε τέσσερις βραδιές.Ο πατέρας του Νικολά φανατικός μηχανόβιος έως τώρα στα 75 του,ζήτησε να βγούμε να μας γνωρίσει όπως και έγινε.Μια παρέα γερόλυκων μηχανόβιων,με τάσεις φυγής,μας συντρόφευσε την τέταρτη βραδιά του ταξιδιού μας,δίνοντάς μας αναμνηστικά,με τον πρόεδρο του vespa club Senigallia να μας εξιστορεί ιστορίες με τα ανύπαρκτα Αγγλικά του.
Παρασκευή,είχε ήδη μπεί στο gps η διεύθυνση της επόμενης cowchsurfer το οποίο μας οδήγησε σε μια δύσκολη περιοχή,λόγω προσβασιμότητας,στο σπίτι της 30 χιλιόμετρα δυτικά της Siena.Μιας που την επόμενη μπαίναμε στο καράβι για να ελλιμενιστούμε Ταγγέρη από Λιβόρνο,ένα δρομολόγιο εξήντα ωρών το οποίο θα μας παρέκαμπτε από πολλά ευρωπαικά έξοδα,όπου το εισιτήριο κόστιζε 170 ευρώ το άτομο για μηχανάκι και αεροπορικού τύπου θέσεις για τις διανυκτερεύσεις μας.
Φτάνουμε Μαρόκο με την αίσθηση ότι μπήκαμε Αφρική και κατευθυνόμαστε για το camping Azilan στη πρώτη κωμόπολη Chefchaouen το άκουσμα αυτής.Τέσσερις βραδιές για ξεκούραση δεν ακούστηκε άσχημα για αρχή με εμένα να ρίχνομαι στα πρωινά τρεξιματάκια.Οι βίζες,τουλάχιστον της Μαυριτανίας,έπρεπε να παρθούν από την πρωτεύουσα Ραμπάτ,οι οποίες κόστισαν 34 ευρώ έκαστος και έτσι φύγαμε για το επόμενο φθηνό κάμπιγκ,αυτό της Κενίτρα.Η διαδικασία παραλαβής,ημερίσια και έτσι την επόμενη φύγαμε για Φες.Μια πόλη η οποία φημίζεται και διαφημίζεται τόσο για την μεδίνα της όσο και για τον ευρωπαικού τύπου ανέσεις που προσφέρει..Εκεί μιλήσαμε με μια ομάδα Άγγλων οι οποία κινείται οργανωμένα έως Γιοχάνεσμπουργκ μέσω δυτικής ακτής και ξανά ανατολικό ανέβασμα έως Κάιρο.Όλο αυτό σε διάστημα σαράντα εβδομάδων.Εγώ επιμένοντας τρεξιματικά και ο Στέργιο ιντερνετικά,ήταν το κύριο μενού της ημέρας μας με σπαραδικές επισκέψεις στην καλοστημένη πόλη της Φες.
Επόμενη στάση τα ορεινά του μεσαίου Άτλα,ενός βουνού το οποίο εκτείνεται σε μήκος χιλίων χιλιομέτρων και κάνει τον δικό μας Όλυμπο,με ύψος τα 4300,έτρα περίπου να δείχνει πιτσιρίκος.Κρύο,βουνά χωρίς κορυφές αλλά τραπεζοειδή και ένας ήλιος να μας συντροφεύει στου 5 βαθμούς κελσίου,μας έκαναν να αναζητήσουμε ζέστη σε ένα κιλό μοσχρίσιο κρέας ενός υπαίθριου ψητοπωλείου.Φτάνοντας τελικά στη Μιντέλτ η οποία δεν είχε τίποτα να μας δείξει,εν τούτοις μείναμε τρεις βραδιές.Η επίσκεψη στα Μαροκινά χωριά που συνορεύουν με τη Σαχάρα,επι ασφαλτοστρωμένου οδοστρώματος πάντα να κινούνται τα βεσπάκια μας ήταν προ των πυλών και η Μερζούγκα επίσης,μ ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μας μιας που μας θύμιζε τον δικό μας Ζούγκα.Οι άνθρωποι του κάμπιγκ Ocean de Dunes,βερβέρικης καταγωγής φιλόξενοι και φθηνοί ως εκεί που δεν παίρνει.Ένα απαντημένο μήνυμα στο αίτημα να φιλοξενηθούμε σε Μαροκινό cowchsurfer μας έκανε να κάνουμε 360 χιλιόμετρα έως Ουαρζαζάτ.Φτάσαμε μέσω διαδρομής που μας έκανε,ασχέτως της ζέστης να χάνουμε συχνά τα μάτια μας από το δρόμο,για πρώτη φορά σούρουπο και φώτα ανοιχτά.
Ο φίλος αρκετά φιλόξενος και η οικογένειά του επίσης,αλλά ομώφωνα φύγαμε για Μαρακές την επομένη.Κοσμοπολίτικο,εξευρωπαικισμένο με αράβικα στοιχεία θα σε κάνει να παραμιλάς.Μια βδομάδα την χρειαστήκαμε για να μπω και εγώ σε τρεξιματικούς ρυθμούς!Έπειτα και με ένα κάποιο ανεξήγητο άγχος,κινηθήκαμε με τα τιμόνια στραμένα προς Δ.Σαχάρα βγάζοντας τη λύσσα μας πάνω στα βεσπάκια τα οποία μας άκουγαν αγόγγυχτα.Στο Μαρακές επίσης στείλαμε μέιλ στην πρεσβεία της Σενεγάλης,με πληρωμή μέσω χρεωστικών καρτών μας κρατώντας μας 52,5 ευρώ έκαστοςμιας που είναι η πρώτη χρονιά που η Σενεγάλη ζητά βίζα ενώ πέρυσι όχι.Ένα παραπληροφορημένο μήνυμα ότι έπρεπε να λάβουμε δυο μέιλ απ τη Σενεγαλέζικη κυβέρνηση και εκτυπώνοντάς τα δυο μέιλ αυτά τα επιδυκνύαμε στη πρεσβεία όπου και θέλουμε να μας δώσει τη βίζα,δημιούργησε έξτρα άγχος μιας που κατ ουσίαν χρειάζεται μόνο το πρώτο απαντημένο μέιλ που στέλνουν σε δευτερόλεπτα.
Κοντεύαμε να μπούμε Δ.Σαχάρα,το οποίο καταλάβαμε από τα πολλά φισέ(φωτοτυπίες) που μας ζητάγαν οι αστυνομικοί με τα στοιχεία τόσο τα δικά μας όσο και του οχήματος που οδηγούσαμε.το ζητάνε άπειρες φορές τόσο στη Δ.Σαχάρα όσο και οι Μαυριτανοί αστυνομικοί,αλλά πάντοτε χαμογελαστοί και μετά χειραψίας.Ένας αριθμός των πενήντα αντιγράφων για τις δυο αυτές χώρες θα ήταν ικανοποιητικός αν έλεγα.Τα χιλιόμετρα ήταν 200 με 250 καθημερινά και κάπου κάπου διανυκτερεύαμε διπλοβραδιές.Το αντίκρυσμα του Ατλαντικού σχεδόν μετά από ένα μήνα στα βουνά μας μάγεψε.Τα απόκρυμνα βράχια όπου πάνω τους χτύπαγε ορμητικά ο ωκεανός μας κάναν να διανυκτερεύσουμε μπροστά του για μια βραδιά όπου συνεχίσαμε και δεύτερη wild διανυκτέρευση λίγο πρίν τη Dakhla.
Μέχρι Dakhla δύο ημέρες δυνατής πλήν όμως διακεκομένης βροχόπτωσης κάναν τα νεύρα του συνταξιδιώτη σαν το σκοινί του ακροβάτη.Πέρασμα από έναν πάσαλο ο οποίος ανέγραφε "tropic of cancer" μας έκανε να θέλουμε να φωτογραφηθούμε και έτσι ξαναγυρίσαμε δίπλα του.Το σκηνικό άλλαξε κατά πολύ,η άμμος της ερήμου έγινε άσπρη σαν το χιόνι,η θερμοκρασία για πρώτη φορά έδειξε 34 στο οργανάκι της βεσπας μου και ο ωκεανός ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον δρόμο μας.Έτσι λοιπόν φτάνουμε προ Μαυριτανικών πυλών και η ανησυχία με τα τόσα "κακά" που έχουμε ακούσει,από τα σύνορά της ως την ενδοχώρα,μας έκανε να παίρνουμε το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας κάθε φορά που κοιταζόμασταν.Οι Μαροκινοί συνοριακοί απόλυτα συνεργάσιμοι,μιας που ο ένας θέλησε χαμογελαστός να του χαρίσω τα γυαλιά ηλίου μου.Του χάρισα το χαμόγελο της γνωστής οδοντόπαστας και συνεχίσαμε.Παιρνάμε την απροπέλαστη no man's land και λέμε οτι όλες μας οι πληροφορίες είχαν βάση.Πέντε χιλιόμετρα περίπου αμμούδας και λαξευμένων βράχων τα οποία διανύσαμε σε σαράντα λεπτά.Φτάνουμε Μαυριτανία,μπαίνω στο συνοριακό τμήμα να καταγράψουν εμάς και τα μηχανάκια μας.Προχωράω ελισσόμενος και πληρώνω δέκα ευρώ έκαστος μετά αποδείξεως για να μπούν οι στάμπες,ντριπλάρω τους αστυνομικούς δίνοντάς μου τα διαβατήρια σε χρόνο dt,ανεβαίνουμε στα μηχανάκια μας και ΓΚΟΛ.Είμαστε στην κακόφημη Μαυριτανία και με τη βούλα σε λιγότερο από διόμιση ώρες.
Νουαντίμπου το ανάγνωσμα.Ήθελα να τη δώ.Τα σκουπίδια,τη δυσωσμία,τις εκατομμύρια μύγες πάνω απ' το μαχαίρι του πρωινού σου ας πούμε,την άναρχη κυκλοφορία,την μη τήρηση των πάντων γενικότερα,πρέπει να τη συνιθίσει κάποιος στην Αφρική.Εγώ τα συνίθισα ας πούμε και μου φάνηκε μια χαρά.Βέβαια την επομένη φύγαμε και θελήσαμε να φτάσουμε Νουακσότ,με ενδιάμεση στάση για διανυκτέρευση.Η σιγουριά του Μαρόκο,όσον αφορά τα βενζινάδικα,με κάναν να το παίζω μάγγας χωρίς να γεμίζω το έξτρα πεντάλιτρο ντεπόζιτο.Το αποτέλεσμα μας έκανε να εκτιμήσουμε και να κρίνουμε τους ανθρώπους της Μαυριτανίας ως φιλικότατους.Εκτός από τους μαγαζάτορες,μιας που χωρίς παζάρια αν ψώνιζες θα έφευγες στην καλύτερη σαν τον ακέφαλο καβαλάρη,σε vespa όμως.Έτσι μετά από μια οδύσσεια με το καύσιμο,ξεκινήσαμε να φύγουμε από το μέρος που μας ταλαιπώρησε,νύχτα.Πήρα τα πράγματα από τη μπροστινή σχάρα,άναψα τα xenon και δεύτε λάβετε φώς(αν και χριστούγεννα).Λίγο αργότερα η κούραση μας χτύπησε τη ζελατίνα του κράνους.Έτσι φρενάραμε,κάναμε δεξιά,ανοίξαμε τη σκηνή του Στέργιου και ύπνο.Το επόμενο πρωί είδαμε πάρα πολλές νομαδικές σκηνές οι οποίες θύμιζαν πόλεις.
Απορίες και ερωτηματικά όσον αφορά την επιβίωσή τους στη μέση του πουθενά,που δεν θα τις λύναμε εμείς μας κάναν να βρεθούμε έξω από τη Σενεγαλέζικη πρεσβεία της Νουακσότ.Μέσα σε δύο ώρες παραλαβή της βίζας,Auberge Sahara στο gps του Στέργιου και νοικιάσαμε ένα καλυβάκι για 6,5 ευρώ ο ένας μας.Εκεί γνωριστήκαμε με τον ισπανό Εστεμπάν,έναν ΚΤΜ άκια ο οποίος περίμενε τα ανταλλακτικά της μηχανής του λόγω βλάβης της μίζας.Κάνει το γύρο της Αφρικής σε πέντε μήνες αυτός.Τον Liam,έναν Άγγλουρα παπάκια με "90άρι βύσσινο" ο οποίος θα φτάσει κεντρική Αφρική,μετά νότια για να πάρει καράβι προς Λατινική Αμερική έως Καναδά που σκοπεύει να βρει δουλειά μαζί με την κοπέλα του που θα τον περιμένει και την Καταρίνα μια Σλοβένα 27 άρα η οποία κίνησε μονάχη με το ποδήλατό της απ' το σπίτι της ώς τη Μαδαγασκάρη.
Αλλάζαμε πληροφορίες του ταξιδιού μας,ψιλοκάναμε παρέα και ο Ισπανός μας έπεισε να βγάλουμε τη βίζα του Μάλι απ΄τη Νουακσότ μιας που θα 'τανε πιο εύκολη η απόκτησή της απ ότι στο Ντακάρ.Έτσι και πράξαμε όπου είχε όντως δίκιο μιας που πληρώσαμε 16,5 ευρώ και 20 μόλις λεπτά για να ξαναπάρουμε τα διαβατήρια στα χέρια μας μαζί με τον Λίαμ του οποίου ο Στέργιος πρότεινε να συνταξιδέψουμε μαζί ως ότου βγεί.Βγάλαμε και την ασφάλεια για τα οχήματά μας που χρειάζεται όλη η Δ.Αφρική με 42 ευρώ κόστος το τρίμηνο και 75 το πεντάμηνο.πήγαμε στο λιμάνι το οποίο με κατέπληξε με τον αριθμό των ψαρόβαρκων και γενικότερα το κλίμα εκεί μας σήκωσε τόσο ώστε κάτσαμε μια βδομάδα.Η μηχανή του Έστεμπαν έγινε,έφυγε,έφυγε και η ποδηλάτισσα με την οποία δώσαμε ραντεβού την επομένη που θα φεύγαμε και εμείς πετυχαίνοντάς την κάπου στη διαδρομή.Μπορεί να βγάζει 100 χιλιόμετρα όταν κάνει πετάλι έτσι εμείς θα την πετυχαίναμε κάπου στο 170 χιλιόμετρο και θα διανυκτερεύαμε κάπου στο χύμα όλοι μαζί.Εκεί που στήσαμε σκηνάκια,ήρθαν κάποια ντόπια παιδάκια που μας περιεργάζοταν.Μας πρόσφεραν μια μπαγκέτα,όταν την προηγουμένη ένας οδηγός σταμάτησε καταμεσής του δρόμου για να μας προσφέρει από ένα μπουκαλάκι εμφιαλομένο νερό.
Έτσι είμασταν ένα βήμα πριν αφήσουμε τη Μαυριτανία για να περάσουμε στη Σενεγάλη μέσω του συνοριακού σταθμού Ντιάμα.Οι Μαυριτανοί μας έμειναν αξέχαστοι.Πρωινό παρείστικο ξύπνημα και κατεύθυνση Ντιάμα,μια διαδρομή 80 χιλιομέτρων περίπου δύσβατου χωματόδρομου τον οποίον ρούφαγαν τα βεσπάκια με το καλαμάκι.Επόμενο ραντεβού της παρέας το camping 7palava του St.Louis της Σενεγάλης.Περνώντας σύνορα και δίνοντας 10 ευρώ στους Μαυριτανούς,5 ευρώ στο εθνικό τους πάρκο μιας που αν πάς από Ρόσσο αποφεύγονται τα χρήματα του πάρκου,4 ευρώ μετά από παζάρια για τη γέφυρα της Σενεγάλης και 8,5 ευρώ περίπου για τη Σενεγαλέζικη χώρα,όλα με απόδειξη τα έξοδα,πήγαμε να φύγουμε όλοι εκτός από το παπί το οποίο θέλησε να μείνει στα σύνορα.Είχαμε το καρνε και μας σφράγισαν,ενώ ο Λίαμ που δεν το 'χε τον υποχρέωσαν να πληρώσει αντ' αυτού 60 δολάρια με απόδειξη.Μετά από απέλπιδες προσπάθειες να πάρει μπρος το παπί έβγαλα τους ιμάντες και τον τράβηξα με τη βέσπα μου για 30 χιλιόμετρα περίπου έως πρίν την πόλη του St.Louis.Πέρασμα συνόρων 4 ώρες ενώ θα μπορούσαμε και καλύτερα αλλά λόγω των 25 ευρώ που γλυτώσαμε από τα παζάρια δεν μας χάλασαν κι όλας.Φτάσαμε στο camping 7 palava όπου ένα ζευγάρι Γερμανών ιδιοκτητών,με την παρέα 4 άλλων ταξιδευτών μας καλωσόρισαν με μπύρες και άψογο πάνφθηνο φαγητό.Μπανάκια στον Ατλαντικό,καθημερινό τρέξιμο για ΄μένα ξυπόλητος στην παραλία και μετά βουτιά στον ωκεανό είναι για 'μένα η χριστουγεννιάτικη ρουτίνα μου.Οι πρώτοι δύο μήνες πέρασαν σαν να ήταν βδομάδα.
Καλά Χριστούγεννα...Χα,χα,χα
-υπατίτιδα Α (3 δόσεις)
-μηνιγγιτιδοκοκκική μηνιγγίτιδα
-τυφοειδής πυρετού
-κίτρινου πυρετού
-λύσσας(3 δόσεις)
Ετοιμάστηκαν τα διεθνή διπλώματα ενός και τριών χρόνων,πήραμε το carnett de passage για τα μηχανάκια,φτάσαμε στις πολυπόθητες ημερομηνίες και φύγαμε.Συγγενείς και σόγια,λίγοι και καλοί φίλοι που μας πήγαν μέχρι Ηγουμενίτσα,όπου το βράδυ της Κυριακής 27 Οκτώβρη αποπλεύσαμε για Ancona.Σε 18 ώρες πατούσαμε πάλι στεριά και οδεύαμε στο σπίτι του πρώτου cowchsurfer που αποδέχτηκε το αίτημα του Στέργιου να μας φιλοξενήσει.27 χιλιόμετρα μόνον.Φιλικός ο οικοδεσπότης,του ζητήσαμε έξτρα μέρες,μας υπέγραψε το αίτημα και μείναμε τέσσερις βραδιές.Ο πατέρας του Νικολά φανατικός μηχανόβιος έως τώρα στα 75 του,ζήτησε να βγούμε να μας γνωρίσει όπως και έγινε.Μια παρέα γερόλυκων μηχανόβιων,με τάσεις φυγής,μας συντρόφευσε την τέταρτη βραδιά του ταξιδιού μας,δίνοντάς μας αναμνηστικά,με τον πρόεδρο του vespa club Senigallia να μας εξιστορεί ιστορίες με τα ανύπαρκτα Αγγλικά του.
Παρασκευή,είχε ήδη μπεί στο gps η διεύθυνση της επόμενης cowchsurfer το οποίο μας οδήγησε σε μια δύσκολη περιοχή,λόγω προσβασιμότητας,στο σπίτι της 30 χιλιόμετρα δυτικά της Siena.Μιας που την επόμενη μπαίναμε στο καράβι για να ελλιμενιστούμε Ταγγέρη από Λιβόρνο,ένα δρομολόγιο εξήντα ωρών το οποίο θα μας παρέκαμπτε από πολλά ευρωπαικά έξοδα,όπου το εισιτήριο κόστιζε 170 ευρώ το άτομο για μηχανάκι και αεροπορικού τύπου θέσεις για τις διανυκτερεύσεις μας.
Φτάνουμε Μαρόκο με την αίσθηση ότι μπήκαμε Αφρική και κατευθυνόμαστε για το camping Azilan στη πρώτη κωμόπολη Chefchaouen το άκουσμα αυτής.Τέσσερις βραδιές για ξεκούραση δεν ακούστηκε άσχημα για αρχή με εμένα να ρίχνομαι στα πρωινά τρεξιματάκια.Οι βίζες,τουλάχιστον της Μαυριτανίας,έπρεπε να παρθούν από την πρωτεύουσα Ραμπάτ,οι οποίες κόστισαν 34 ευρώ έκαστος και έτσι φύγαμε για το επόμενο φθηνό κάμπιγκ,αυτό της Κενίτρα.Η διαδικασία παραλαβής,ημερίσια και έτσι την επόμενη φύγαμε για Φες.Μια πόλη η οποία φημίζεται και διαφημίζεται τόσο για την μεδίνα της όσο και για τον ευρωπαικού τύπου ανέσεις που προσφέρει..Εκεί μιλήσαμε με μια ομάδα Άγγλων οι οποία κινείται οργανωμένα έως Γιοχάνεσμπουργκ μέσω δυτικής ακτής και ξανά ανατολικό ανέβασμα έως Κάιρο.Όλο αυτό σε διάστημα σαράντα εβδομάδων.Εγώ επιμένοντας τρεξιματικά και ο Στέργιο ιντερνετικά,ήταν το κύριο μενού της ημέρας μας με σπαραδικές επισκέψεις στην καλοστημένη πόλη της Φες.
Επόμενη στάση τα ορεινά του μεσαίου Άτλα,ενός βουνού το οποίο εκτείνεται σε μήκος χιλίων χιλιομέτρων και κάνει τον δικό μας Όλυμπο,με ύψος τα 4300,έτρα περίπου να δείχνει πιτσιρίκος.Κρύο,βουνά χωρίς κορυφές αλλά τραπεζοειδή και ένας ήλιος να μας συντροφεύει στου 5 βαθμούς κελσίου,μας έκαναν να αναζητήσουμε ζέστη σε ένα κιλό μοσχρίσιο κρέας ενός υπαίθριου ψητοπωλείου.Φτάνοντας τελικά στη Μιντέλτ η οποία δεν είχε τίποτα να μας δείξει,εν τούτοις μείναμε τρεις βραδιές.Η επίσκεψη στα Μαροκινά χωριά που συνορεύουν με τη Σαχάρα,επι ασφαλτοστρωμένου οδοστρώματος πάντα να κινούνται τα βεσπάκια μας ήταν προ των πυλών και η Μερζούγκα επίσης,μ ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μας μιας που μας θύμιζε τον δικό μας Ζούγκα.Οι άνθρωποι του κάμπιγκ Ocean de Dunes,βερβέρικης καταγωγής φιλόξενοι και φθηνοί ως εκεί που δεν παίρνει.Ένα απαντημένο μήνυμα στο αίτημα να φιλοξενηθούμε σε Μαροκινό cowchsurfer μας έκανε να κάνουμε 360 χιλιόμετρα έως Ουαρζαζάτ.Φτάσαμε μέσω διαδρομής που μας έκανε,ασχέτως της ζέστης να χάνουμε συχνά τα μάτια μας από το δρόμο,για πρώτη φορά σούρουπο και φώτα ανοιχτά.
Ο φίλος αρκετά φιλόξενος και η οικογένειά του επίσης,αλλά ομώφωνα φύγαμε για Μαρακές την επομένη.Κοσμοπολίτικο,εξευρωπαικισμένο με αράβικα στοιχεία θα σε κάνει να παραμιλάς.Μια βδομάδα την χρειαστήκαμε για να μπω και εγώ σε τρεξιματικούς ρυθμούς!Έπειτα και με ένα κάποιο ανεξήγητο άγχος,κινηθήκαμε με τα τιμόνια στραμένα προς Δ.Σαχάρα βγάζοντας τη λύσσα μας πάνω στα βεσπάκια τα οποία μας άκουγαν αγόγγυχτα.Στο Μαρακές επίσης στείλαμε μέιλ στην πρεσβεία της Σενεγάλης,με πληρωμή μέσω χρεωστικών καρτών μας κρατώντας μας 52,5 ευρώ έκαστοςμιας που είναι η πρώτη χρονιά που η Σενεγάλη ζητά βίζα ενώ πέρυσι όχι.Ένα παραπληροφορημένο μήνυμα ότι έπρεπε να λάβουμε δυο μέιλ απ τη Σενεγαλέζικη κυβέρνηση και εκτυπώνοντάς τα δυο μέιλ αυτά τα επιδυκνύαμε στη πρεσβεία όπου και θέλουμε να μας δώσει τη βίζα,δημιούργησε έξτρα άγχος μιας που κατ ουσίαν χρειάζεται μόνο το πρώτο απαντημένο μέιλ που στέλνουν σε δευτερόλεπτα.
Κοντεύαμε να μπούμε Δ.Σαχάρα,το οποίο καταλάβαμε από τα πολλά φισέ(φωτοτυπίες) που μας ζητάγαν οι αστυνομικοί με τα στοιχεία τόσο τα δικά μας όσο και του οχήματος που οδηγούσαμε.το ζητάνε άπειρες φορές τόσο στη Δ.Σαχάρα όσο και οι Μαυριτανοί αστυνομικοί,αλλά πάντοτε χαμογελαστοί και μετά χειραψίας.Ένας αριθμός των πενήντα αντιγράφων για τις δυο αυτές χώρες θα ήταν ικανοποιητικός αν έλεγα.Τα χιλιόμετρα ήταν 200 με 250 καθημερινά και κάπου κάπου διανυκτερεύαμε διπλοβραδιές.Το αντίκρυσμα του Ατλαντικού σχεδόν μετά από ένα μήνα στα βουνά μας μάγεψε.Τα απόκρυμνα βράχια όπου πάνω τους χτύπαγε ορμητικά ο ωκεανός μας κάναν να διανυκτερεύσουμε μπροστά του για μια βραδιά όπου συνεχίσαμε και δεύτερη wild διανυκτέρευση λίγο πρίν τη Dakhla.
Μέχρι Dakhla δύο ημέρες δυνατής πλήν όμως διακεκομένης βροχόπτωσης κάναν τα νεύρα του συνταξιδιώτη σαν το σκοινί του ακροβάτη.Πέρασμα από έναν πάσαλο ο οποίος ανέγραφε "tropic of cancer" μας έκανε να θέλουμε να φωτογραφηθούμε και έτσι ξαναγυρίσαμε δίπλα του.Το σκηνικό άλλαξε κατά πολύ,η άμμος της ερήμου έγινε άσπρη σαν το χιόνι,η θερμοκρασία για πρώτη φορά έδειξε 34 στο οργανάκι της βεσπας μου και ο ωκεανός ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον δρόμο μας.Έτσι λοιπόν φτάνουμε προ Μαυριτανικών πυλών και η ανησυχία με τα τόσα "κακά" που έχουμε ακούσει,από τα σύνορά της ως την ενδοχώρα,μας έκανε να παίρνουμε το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας κάθε φορά που κοιταζόμασταν.Οι Μαροκινοί συνοριακοί απόλυτα συνεργάσιμοι,μιας που ο ένας θέλησε χαμογελαστός να του χαρίσω τα γυαλιά ηλίου μου.Του χάρισα το χαμόγελο της γνωστής οδοντόπαστας και συνεχίσαμε.Παιρνάμε την απροπέλαστη no man's land και λέμε οτι όλες μας οι πληροφορίες είχαν βάση.Πέντε χιλιόμετρα περίπου αμμούδας και λαξευμένων βράχων τα οποία διανύσαμε σε σαράντα λεπτά.Φτάνουμε Μαυριτανία,μπαίνω στο συνοριακό τμήμα να καταγράψουν εμάς και τα μηχανάκια μας.Προχωράω ελισσόμενος και πληρώνω δέκα ευρώ έκαστος μετά αποδείξεως για να μπούν οι στάμπες,ντριπλάρω τους αστυνομικούς δίνοντάς μου τα διαβατήρια σε χρόνο dt,ανεβαίνουμε στα μηχανάκια μας και ΓΚΟΛ.Είμαστε στην κακόφημη Μαυριτανία και με τη βούλα σε λιγότερο από διόμιση ώρες.
Νουαντίμπου το ανάγνωσμα.Ήθελα να τη δώ.Τα σκουπίδια,τη δυσωσμία,τις εκατομμύρια μύγες πάνω απ' το μαχαίρι του πρωινού σου ας πούμε,την άναρχη κυκλοφορία,την μη τήρηση των πάντων γενικότερα,πρέπει να τη συνιθίσει κάποιος στην Αφρική.Εγώ τα συνίθισα ας πούμε και μου φάνηκε μια χαρά.Βέβαια την επομένη φύγαμε και θελήσαμε να φτάσουμε Νουακσότ,με ενδιάμεση στάση για διανυκτέρευση.Η σιγουριά του Μαρόκο,όσον αφορά τα βενζινάδικα,με κάναν να το παίζω μάγγας χωρίς να γεμίζω το έξτρα πεντάλιτρο ντεπόζιτο.Το αποτέλεσμα μας έκανε να εκτιμήσουμε και να κρίνουμε τους ανθρώπους της Μαυριτανίας ως φιλικότατους.Εκτός από τους μαγαζάτορες,μιας που χωρίς παζάρια αν ψώνιζες θα έφευγες στην καλύτερη σαν τον ακέφαλο καβαλάρη,σε vespa όμως.Έτσι μετά από μια οδύσσεια με το καύσιμο,ξεκινήσαμε να φύγουμε από το μέρος που μας ταλαιπώρησε,νύχτα.Πήρα τα πράγματα από τη μπροστινή σχάρα,άναψα τα xenon και δεύτε λάβετε φώς(αν και χριστούγεννα).Λίγο αργότερα η κούραση μας χτύπησε τη ζελατίνα του κράνους.Έτσι φρενάραμε,κάναμε δεξιά,ανοίξαμε τη σκηνή του Στέργιου και ύπνο.Το επόμενο πρωί είδαμε πάρα πολλές νομαδικές σκηνές οι οποίες θύμιζαν πόλεις.
Απορίες και ερωτηματικά όσον αφορά την επιβίωσή τους στη μέση του πουθενά,που δεν θα τις λύναμε εμείς μας κάναν να βρεθούμε έξω από τη Σενεγαλέζικη πρεσβεία της Νουακσότ.Μέσα σε δύο ώρες παραλαβή της βίζας,Auberge Sahara στο gps του Στέργιου και νοικιάσαμε ένα καλυβάκι για 6,5 ευρώ ο ένας μας.Εκεί γνωριστήκαμε με τον ισπανό Εστεμπάν,έναν ΚΤΜ άκια ο οποίος περίμενε τα ανταλλακτικά της μηχανής του λόγω βλάβης της μίζας.Κάνει το γύρο της Αφρικής σε πέντε μήνες αυτός.Τον Liam,έναν Άγγλουρα παπάκια με "90άρι βύσσινο" ο οποίος θα φτάσει κεντρική Αφρική,μετά νότια για να πάρει καράβι προς Λατινική Αμερική έως Καναδά που σκοπεύει να βρει δουλειά μαζί με την κοπέλα του που θα τον περιμένει και την Καταρίνα μια Σλοβένα 27 άρα η οποία κίνησε μονάχη με το ποδήλατό της απ' το σπίτι της ώς τη Μαδαγασκάρη.
Αλλάζαμε πληροφορίες του ταξιδιού μας,ψιλοκάναμε παρέα και ο Ισπανός μας έπεισε να βγάλουμε τη βίζα του Μάλι απ΄τη Νουακσότ μιας που θα 'τανε πιο εύκολη η απόκτησή της απ ότι στο Ντακάρ.Έτσι και πράξαμε όπου είχε όντως δίκιο μιας που πληρώσαμε 16,5 ευρώ και 20 μόλις λεπτά για να ξαναπάρουμε τα διαβατήρια στα χέρια μας μαζί με τον Λίαμ του οποίου ο Στέργιος πρότεινε να συνταξιδέψουμε μαζί ως ότου βγεί.Βγάλαμε και την ασφάλεια για τα οχήματά μας που χρειάζεται όλη η Δ.Αφρική με 42 ευρώ κόστος το τρίμηνο και 75 το πεντάμηνο.πήγαμε στο λιμάνι το οποίο με κατέπληξε με τον αριθμό των ψαρόβαρκων και γενικότερα το κλίμα εκεί μας σήκωσε τόσο ώστε κάτσαμε μια βδομάδα.Η μηχανή του Έστεμπαν έγινε,έφυγε,έφυγε και η ποδηλάτισσα με την οποία δώσαμε ραντεβού την επομένη που θα φεύγαμε και εμείς πετυχαίνοντάς την κάπου στη διαδρομή.Μπορεί να βγάζει 100 χιλιόμετρα όταν κάνει πετάλι έτσι εμείς θα την πετυχαίναμε κάπου στο 170 χιλιόμετρο και θα διανυκτερεύαμε κάπου στο χύμα όλοι μαζί.Εκεί που στήσαμε σκηνάκια,ήρθαν κάποια ντόπια παιδάκια που μας περιεργάζοταν.Μας πρόσφεραν μια μπαγκέτα,όταν την προηγουμένη ένας οδηγός σταμάτησε καταμεσής του δρόμου για να μας προσφέρει από ένα μπουκαλάκι εμφιαλομένο νερό.
Έτσι είμασταν ένα βήμα πριν αφήσουμε τη Μαυριτανία για να περάσουμε στη Σενεγάλη μέσω του συνοριακού σταθμού Ντιάμα.Οι Μαυριτανοί μας έμειναν αξέχαστοι.Πρωινό παρείστικο ξύπνημα και κατεύθυνση Ντιάμα,μια διαδρομή 80 χιλιομέτρων περίπου δύσβατου χωματόδρομου τον οποίον ρούφαγαν τα βεσπάκια με το καλαμάκι.Επόμενο ραντεβού της παρέας το camping 7palava του St.Louis της Σενεγάλης.Περνώντας σύνορα και δίνοντας 10 ευρώ στους Μαυριτανούς,5 ευρώ στο εθνικό τους πάρκο μιας που αν πάς από Ρόσσο αποφεύγονται τα χρήματα του πάρκου,4 ευρώ μετά από παζάρια για τη γέφυρα της Σενεγάλης και 8,5 ευρώ περίπου για τη Σενεγαλέζικη χώρα,όλα με απόδειξη τα έξοδα,πήγαμε να φύγουμε όλοι εκτός από το παπί το οποίο θέλησε να μείνει στα σύνορα.Είχαμε το καρνε και μας σφράγισαν,ενώ ο Λίαμ που δεν το 'χε τον υποχρέωσαν να πληρώσει αντ' αυτού 60 δολάρια με απόδειξη.Μετά από απέλπιδες προσπάθειες να πάρει μπρος το παπί έβγαλα τους ιμάντες και τον τράβηξα με τη βέσπα μου για 30 χιλιόμετρα περίπου έως πρίν την πόλη του St.Louis.Πέρασμα συνόρων 4 ώρες ενώ θα μπορούσαμε και καλύτερα αλλά λόγω των 25 ευρώ που γλυτώσαμε από τα παζάρια δεν μας χάλασαν κι όλας.Φτάσαμε στο camping 7 palava όπου ένα ζευγάρι Γερμανών ιδιοκτητών,με την παρέα 4 άλλων ταξιδευτών μας καλωσόρισαν με μπύρες και άψογο πάνφθηνο φαγητό.Μπανάκια στον Ατλαντικό,καθημερινό τρέξιμο για ΄μένα ξυπόλητος στην παραλία και μετά βουτιά στον ωκεανό είναι για 'μένα η χριστουγεννιάτικη ρουτίνα μου.Οι πρώτοι δύο μήνες πέρασαν σαν να ήταν βδομάδα.
Καλά Χριστούγεννα...Χα,χα,χα
Άψογος! Πως φαίνεται πάντως ο αληθινός ταξιδευτής που έχει κάνει πάνω από 390.000 χλμ καβάλα στιςς αγαπημένες του.. Είσαι έμπνευση φίλε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλούς και ασφαλείς δρόμους!!
κανονισε να το δει καμμια εφορια και να ψαχνω να βρω αποδειξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή